You are here

Daniel Vizoso. Un pastor de 89 años en O Xistral.

Daniel Vizoso es uno de los pocos gallegos que todavía lleva a diario a su rebaño al monte y cuida de él mientras pace.

Un pastor de 89 años en O Xistral

Daniel Vizoso es uno de los pocos gallegos que todavía lleva a diario a su rebaño al monte y cuida de él mientras pace

https://i.avoz.es/sc/SS5B2qjycfcaYLbHGpO8AXu-lMI=/x/2019/06/09/00121560095102833682387/Foto/GJ10P26F2_174224.jpgXAIME RAMALLAL

lucía rey
alfoz / la voz 10/06/2019 14:56 h

-«Conteiche o que me pasou o luns? Caeu unha ovella ao río e cando a fun buscar caín eu na auga de fociños». -«Si, xa me dixo meu irmán que conseguiras levantarte ti soíño e que viñeras para a casa tan tranquilo cambiar a roupa mollada. Non sei como fixeches!». Daniel Vizoso, de 89 años, le contaba la «anécdota» a su hija Nati hace unos días mientras guiaba su rebaño, formado por un centenar de ovejas y cabras, hacia el Campo de Pregado, situado a 782 metros sobre el nivel del mar, en el corazón de Alfoz y la Serra do Xistral. Este hombre de sonrisa franca, charla animada y retranqueira y manos curtidas por décadas de duro trabajo en el campo es uno de los pocos pastores, por no decir el único, que siguen en activo en toda Galicia. Cada mañana lleva el ganado al monte y lo cuida mientras pace. Cuando cae la tarde regresa con él a su casa de O Pereiro.

«Moito leva traballado!», resalta Nati, la más pequeña de los once hijos que tuvo junto a su mujer, María Josefa, que falleció hace dos años. «Cando morreu ela pensamos que lle ía dar o baixón, porque levaban toda a vida xuntos, pero aí segue. Saíndo todos os días coas cabras e as ovellas, que eu xa lle digo: “Aínda has morrer no monte!”», comenta Nati, que en el fondo se siente contenta y tranquila sabiendo que su padre, casi nonagenario, es feliz con lo que hace. «Meu pai non ten colesterol, non ten azucre, case nunca enferma... Está así pola respiración, polo aire tan puro que respira. Nos pisos a xente está metida nunha gaiola e el sempre está andando por fóra», explica la mujer.

«Cavei no monte, na roza, fixen valados, fixen muros, paredei algo de canteiro, traballei na madeira de serrador, andei segando... En Foz, en Vilalba, en San Martiño... Ganando doce pesos para criar os fillos», relata el pastor, que se encamina hacia las cumbres más altas de A Mariña pertrechado con botas de agua, un paraguas a la espalda, gafas de sol y dos botellas «de calimocho», bromea.

Quedó huérfano de madre y padre siendo un bebé, con año y medio. «Á escola fun moi pouco porque me criei cun tío e tiven que traballar para comer. De dez anos xa andaba coas ovellas e as cabras», señala, antes de que su hija recuerde que fue «pastoreando» donde conoció a su futura mujer. «Coñecémonos de nenos e cando estabamos xuntos barullabamos moito, pero ela tiña un mozo», rememora, y apunta con humor que poco antes de irse al servicio militar se unieron para siempre. «Amañamos a vida», resume.

Durante la charla, Daniel subraya varias veces que cuando empezó a pastorear «todo o monte era libre, non estaba partido», y que la vida era dura, pero también «moi divertida». «Chegaban As San Lucas de Mondoñedo, poñiamos unha hora e iamos todos os mozos da parroquia xuntos. No Pereiro chegamos a estar 168 mozos e mozas. Agora hai catro, o máis cativo ten 7 anos e non hai trazas de máis. Isto acábase», vaticina el pastor, que ve con tristeza cómo se divierten muchos jóvenes. «Agora cada un pilla o seu coche e marcha para o inferno», indica.

Descalzo por la nieve

En nueve décadas de vida los ojos de Daniel han disfrutado mucho con la nieve. «Teño andado na neve descalzo todo o día porque non había botas, que daquela había zocas, e cando che entraba a neve nelas case non podías andar, así que eu quitábaas e corría por ela coma unha centella», señala. «Acórdome de estar máis dun mes sen saíren as vacas e as ovellas da casa porque había unha nevada grandísima. Agora non neva, pode nevar un día, pero nada máis», añade Nati. En los últimos tiempos el lobo se ha convertido en una de sus grandes preocupaciones. «Antes vías un de cando en vez, pero agora veñen ata a casa. Dunha volta matou trinta ovellas. Eu vou para vello, pero non sei que será dos que veñan detrás», se pregunta Daniel.

Couso Galán
Adolfo Dominguez
Blusens
Astilleros Barreras

Lo último en los blogs

Una de las vacunas chinas probada en humanos es segura y genera respuesta inmune.Se ha probado en 108 adultos y ofrece resultados...
Seguro que al cerrar un libro alguna vez has pensado en lo maravilloso que sería poder viajar al mundo en el que transcurre la historia. En...

Lo último en los foros

No es un secreto que Galicia cuenta con vinos: blancos y tintos de los cuales algunos de ellos pueden ser considerados de los mejores del...
Se inicia este "Foro" en relación al proyecto "Galicia Universal", para que todo aquel que se identifique con el mismo, pueda emitir su...